W swoim wystąpieniu podczas październikowej konferencji „selerowej” odbywającej się na UR w Krakowie, dr hab. Iwona Domagała-Świątkiewicz, prof. UR w Krakowie zwróciła szczególną uwagę na rolę jaką pełni gleba w prawidłowym rozwoju roślin. Dbałość o środowisko glebowe powinno stanowić integralny element całokształtu prowadzenia upraw, ponieważ w pewnym stopniu determinuje ilość koniecznych do wprowadzenia nawozów i środków ochrony.
Stanowisko
W tym kontekście za pierwszorzędne uważa się właściwy dobór stanowiska pod uprawę. Dla selera odpowiednie jest stanowisko w pierwszym roku po oborniku, a na glebach zasobniejszych w próchnicę w drugim. Wymagana jest co najmniej 4-letnia przerwa w uprawie selera na tym samym stanowisku, podobnie jak po innych warzywach korzeniowych oraz ziemniakach. Spośród warzyw cenione są stanowiska po porach, papryce i pomidorach. Z kolei seler uprawiany po roślinach dyniowatych i kapustowatych jest mniej narażony na presję ze strony szkodliwych nicieni. Z punktu widzenia zasobności gleby najlepsze stanowisko pozostawiają rośliny bobowate i ich mieszanki z trawami. Wśród ich wielu zalet wymienić można m.in. spulchnienie głębszych warstw gleby oraz pobranie z nich wymytych składników pokarmowych, które następnie są wprowadzane wraz z biomasą i udostępniane roślinom następczym. Taka mieszanka zwiększa zawartość materii organicznej w glebie. Prelegentka podkreśliła również, że seler wymaga starannie uprawionej gleby, niemniej jednak częste jej wzruszanie przyczynia się do nadmiernego przesuszenia. Aby zapobiec utracie wilgoci, która jest istotnym parametrem rzutującym na plonowanie selera zaleca się wykonywanie uprawek agregatami uprawowymi.
Nawożenie
Przytoczono również dane, na podstawie których można w dużym uproszeniu określić poziom nawożenia roślin. Wraz z plonem zgrubień korzeniowych w wysokości 75 t/ha rośliny selera pobierają w okresie wegetacji odpowiednio 203 kg N; 41 kg P; 352 kg K i 15 kg Mg.
Ze względu na dużą mobilność azotu ustalanie potrzeb nawożenia tym makroelementem jest nieco bardziej złożone. W jego przypadku należy również wziąć pod uwagę możliwość wymywania do głębszych warstw gleby, dynamikę uwalniania podczas mineralizacji substancji organicznej, a także wiązanie go przez mikroorganizmy glebowe (rocznie około 10 kg N/ha) oraz dostarczanie do gleby w wyniku naturalnych opadów atmosferycznych (ilość azotu zależy od stopnia zanieczyszczenia rejonu uprawy).
