Uzyskanie wysokich, dobrej jakości plonów kapusty głowiastej stanowi o przydatność tego warzywa dla przetwórstwa i do bezpośredniego spożycia. Określają to takie parametry jak: odporność na pękanie, właściwa struktura wewnętrzna główki, odporność na brunatnienie brzegów oraz korzystny skład chemiczny, czyli duża zawartość suchej masy, cukrów, witaminy C.
Bor
Kapusta jest rośliną szczególnie wrażliwą na niedobory boru. Niedobór tego pierwiastka powoduje, że młode liście sercowe przyjmują zabarwienie jasnozielone, następnie grubieją, sztywnieją i stają się kruche, ich wzrost jest silnie zahamowany. Przy ostrym niedoborze najmłodsze liście zamierają, zamierają także wierzchołki wzrostu, rośliny nie zawiązują główek. Niebezpieczeństwo ujawnienia się niedostatku boru występuje w latach suchych oraz w okresach przedłużającego się deficytu wody w glebie, często na glebach węglanowych lub przewapnowanych. Wzrost zawartości materii organicznej w glebie jest bezpieczną rezerwą boru dla roślin.
Mangan
Pierwsze objawy niedoboru manganu pojawiają się na kapuście w 5–6 tygodni po posadzeniu rozsady, objawy te mogą pojawić się także później, nawet przed końcem wegetacji w postaci „centkowanej chlorozy”. Nerwy liści pozostają zielone, tkanki pomiędzy nerwami zmieniają kolor na słomiasty z powodu braku chlorofilu. Przy przedłużającym się niedoborze, tkanki zaczynają zamierać. W skrajnych przypadkach główki nie zawiązują się. Braki manganu uwidaczniają się na glebach świeżo wapnowanych i alkalicznych. Materia organiczna ogranicza dostępność manganu dla roślin.
Molibden
Kolejnym bardzo ważnym mikroskładnikiem w uprawie kapust jest molibden. Jego brak powoduje osłabienie wzrostu spowodowane zaburzeniem gospodarki azotem co utrudnia zakwaszanie oraz powoduje przedwczesne gnicie podczas przechowywania a także redukcję blaszki liściowej oraz zmiany w kształcie tzw. łódeczkowatość liści. Niedobór molibdenu spotyka się na glebach ubogich w fosfor, kwaśnych oraz tam, gdzie często uprawiano rośliny o wysokich wymaganiach w stosunku do tego składnika.
Miedź
Objawy niedoboru miedzi mogą wystąpić już podczas produkcji rozsady warzyw kapustnych i ich uprawy na glebach torfowych, ponieważ miedź jest bardzo silnie sorbowana przez torf, im więcej materii organicznej w glebie tym gorsza jest przyswajalność miedzi. Objawy braku Cu występują w formie chlorozy oraz zasychania brzegów starszych liści, zwiędniętego wyglądu i zahamowania wzrostu. Rośliny są rozetkowate a liście są skrócone i gęsto osadzone na łodydze.
Wapń
Bardzo ważnym składnikiem pokarmowym dla kapust jest również wapń. Jego rola oraz duże ilości pobierane z gleby warunkują jakość i zdolności przechowalnicze. Zapewnienie optymalnego nawożenia tym pierwiastkiem stanowi duży problem w trakcie uprawy. Wewnętrzne brunatnienie główek to problem z pobieraniem wody i wapnia oraz wysoka temperatura i silne nasłonecznienie panujące w okresie wiązania główek. Stąd dochodzi do deficytu tego pierwiastka w tych liściach, co uwidacznia się w postaci brzegowego zamierania blaszek liściowych, tzw. tipburn. Objawy wewnętrznego brunatnienia brzegów liści są widoczne na przekroju główek lub po usunięciu zewnętrznych liści w postaci jasnobrązowych przebarwień brzegów blaszek liściowych przychodzących następnie w nekrozy. Martwa tkanka ulega często porażeniu przez grzyby lub bakterie, co może prowadzić do gnicia całych główek. Paradoksalnie tipburn nie jest spowodowany zbyt mała zawartością wapnia w glebie /podłożu (jest go tam zazwyczaj bardzo dużo), ale warunkami utrudniającymi pobieranie i transport tego składnika w roślinie jest susza, zasolenie oraz niska lub wysoka temperatura i wilgotność powietrza. Metabolizm wapnia w roślinie jest bardzo silnie uzależniony od prawicowego odżywienia borem.
ciąg dalszy nastąpi
Autor: Włodzimierz Prus, kierownik ds. warzywnictwa, ADOB
